Julien Van Zeebroeck terug in Francorchamps

Op 6 juli is het exact veertig jaar geleden dat Julien Van Zeebroeck op het circuit van Spa- Francorchamps de Grand Prix van België wist te winnen in de 50 cc-klasse. 'Julienske' klopte zijn Van Veen Kreidler-teamgenoot Angel Nieto en Eugenio Lazzarini.

Om die historische zege te vieren, keert Van Zeebroeck tijdens de Bikers' Classics terug op Spa-Francorchamps.

Als enige Belg wist Julien Van Zeebroeck Grands Prix te winnen in de lichtste klasse. Drie maal hoorde de Brusselaar het Belgische volkslied spelen, maar die overwinning in Francorchamps was overweldigend, zegt hij. “In 1974 dacht ik efkes de Belgische Grand Prix te kunnen winnen. Maar op Francorchamps komen de bochten naar u toe en niet andersom, hè”, glimlacht hij. “Het was een heel gevaarlijk circuit. We reden altijd met één vinger aan de koppeling en met één oog op de toerenteller.”

Dat jaar miste Van Zeebroeck het podium in zijn thuisrace, wel wist hij zich verzekerd van topmateriaal. Toen het vermaarde Van Veen in 1973 ook in België de import van Kreidler op zich nam, kreeg Van Zeebroeck namelijk een 50 cc-racer tot zijn beschikking. “Ik werd uitverkoren”, verwoordt Van Zeebroeck het. “Met een machine van Jan Huberts reed ik het Belgische kampioenschap. Maar Huberts was heel lang, ik was maar een klein menneke. In 1974 kreeg ik een supermachine. En alles wat je krijgt is beter dan wat je koopt!”

In 1975 kreeg Van Zeebroeck de 'Spaanse furie' Angel Nieto als teamgenoot en achter Nieto werd hij tweede tijdens de openings-Grand Prix in Spanje. “Nieto had veel meer ervaring dan ik, maar hij speelde naar mij altijd open kaart. Daar kwam bij dat we met oud-wereldkampioen Jan de Vries de zaken technisch heel goed voor elkaar hadden.”

“ONVERGEEFLIJKE FOUT”

Nadat Van Zeebroeck in Duitsland als derde het podium had beklommen, volgde een vijfde plaats bij de Dutch TT in Assen. Een week later stond de Belgische Grand Prix op het 14,1 kilometer lange Spa-Francorchamps op het programma. “Mijn starts waren vaak niet al te best, maar in Francorchamps liep het perfect”, weet hij nog. “Ik wist ook dat ik niet te nerveus moest zijn. Maar ik wilde mijn kaarten ook niet direct op tafel gooien. Daarom liet ik me iets afzakken achter Angel en Lazzarini. Rijden op een lang en snel circuit als Francorchamps was heel moeilijk, omdat het kleinste foutje veel verlies kon betekenen. Je moest je zo klein mogelijk maken, het uiterste uit de racer halen en de beste lijnen nemen. Anders kon je niet die 16.800 toeren uit de motor halen.”

In de voorlaatste ronde sloeg de Belg tot groot enthousiasme van het talrijke thuispubliek toe. Van Zeebroeck kwam uit de slipstream van Nieto en werd uiteindelijk vier seconden voor de Spanjaard afgevlagd. “Ik hoorde door mijn helm het publiek joelen! Vanaf La Source zat ik al naar de mensen te zwaaien”, herinnert de nu bijna 69-jarige Van Zeebroeck zich. En hoewel hij de zege in Francorchamps als de mooiste van zijn drie Grand Prix-overwinningen noemt, is er ook veertig jaar na dato nog ontevredenheid. “Want het had scherper gekund. Na de race vroeg ik meteen Jan (de Vries) naar de rondetijden en dat zwaaien had me veel tijd gekost, hè. Daar was ik ziek van. Een onvergeeflijke fout van mezelf!”

SUBLIEM

Net als in 1974 sloot Van Zeebroeck het jaar 1975 af als derde in de wereldtitelstrijd. Veertig jaar later is één van de grootste namen in de 50 cc-Parade tijdens Bikers' Classics op 4 en 5 juli. Het wordt een prachtige gelegenheid om nog eens na te praten over die historische Belgische Grand Prix van 1975 met Eugenio Lazzarini en Jan de Vries, die beiden ook zullen rijden. “Francorchamps was subliem voor mij. Wat voor motor ik ga rijden op de Bikers' Classics? Dat weet ik niet. Ik denk dat ik nog maar eens met Jan moet bellen!”

Meer info: http://www.fmb-bmb.be/nl/event/4-hours-bikers-classic